پاکدامنى یکى از خلقیات پسندیده و صفات عالیه انسانى است. ملکه عفت، آدمى را در اعمال تمایلات جنسى تعدیل مىکند و انسان را از پلیدىهاى غریزه جنسى مصون نگاه مىدارد.
اثر این سجیه اخلاقى، نظارت بر غریزه تمایل جنسى است، در مواردى که غریزه جنسى قصد سرکشى و طغیان دارد و آدمى را به تندروى و تجاوز امر مىنماید، ملکه عفت، مانند سد محکمى، در برابرش ایستاده و از تجاوز و گناهکارى آن جلوگیرى مىنماید، و در نتیجه آدمى را از پلیدى اخلاقى و سقوط حتمى محافظت مىکند. کسانى که از خوى پسندیده پاکدامنى بىبهرهاند و از این سجیه انسانى محرومند همواره در معرض سقوط اخلاقى و خطرات ناشى از آن هستند، اگر پیش آمدهاى زندگى، آنان را به پرتگاه غریزه جنسى و اعمال منافى با عفت سوق دهد، بعید است بتوانند خود را حفظ کنند و از عوارض شوم و بدبختىهاى آن مصون بمانند. از نظر دین اسلام نیز این صفت پسندیده از برترین فضایل مىباشد. در حدیثى از امام على علیهالسلام آمده است «عَلَیْکَ بِالْعِفافِ فِإنَّهُ أفْضَلُ شِیَمِ الاْءَشْرافِ(1)» «بر تو باد عفت ورزیدن که آن برترین شیوههاى مردم با شرافت است».
